โครงสร้างพื้นฐานด้านการคมนาคมขนส่ง
ปัจจัยสำคัญประการหนึ่งของการเป็นมหานคร คือ ความสามารถในการติดต่อกับเขตพื้นที่อื่นๆ ในหลายระดับ ทั้งในระดับประเทศ ทวีปเอเชีย และทั่วโลก ซึ่งกรุงเทพฯ และรัฐบาลได้ร่วมกันผลักดันให้ภาค
มหานครมีศักยภาพด้านการคมนาคมขนส่งเทียบเท่ากับมหานครอื่นๆ ของโลก โดยลงทุนกับการก่อสร้างโครงสร้างพื้นฐานต่างๆ เช่น การก่อสร้างทางพิเศษและระบบขนส่งมวลชน การขยายส่วนต่อเชื่อมทางพิเศษให้ครอบคลุมพื้นที่กรุงเทพฯ และปริมณฑล และเชื่อมโยงไปสู่จังหวัดใกล้เคียงโดยรอบ และมีแผนพัฒนากรุงเทพฯ ให้เป็นศูนย์กลางทางการคมนาคมขนส่งประจำภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และการพัฒนา
ท่าอากาศยานสุวรรณภูมิที่ถูกจัดเป็นอันดับที่ 16 ของโลกในด้านจำนวนผู้โดยสาร (อันดับ 4 ของเอเชีย และเป็นอันดับ 1 ของภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้) และเป็นอันดับ 19 ในด้านปริมาณการขนส่งสินค้า (อันดับ 9 ของเอเชีย และเป็นอันดับ 2 ของภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้)
          จากการจัดอันดับคุณภาพด้านโครงสร้างพื้นฐานด้านการคมนาคมขนส่ง แสดงให้เห็นว่ากรุงเทพฯ มีจุดอ่อนในเรื่องคุณภาพของโครงข่ายถนน และโครงสร้างพื้นฐานด้านระบบขนส่งมวลชน เนื่องจากกรุงเทพฯ  มีสัดส่วนพื้นที่ถนนกับพื้นที่เมืองทั้งหมดอยู่ในระดับต่ำ และระบบขนส่งมวลชนที่มีประสิทธิภาพสูงอย่างระบบขนส่งมวลชนบนรางก็ยังอยู่ในช่วงการดำเนินการออกแบบและก่อสร้าง จึงยังไม่มีประสิทธิภาพที่ดีนักเมื่อเปรียบเทียบกับเมืองต่างๆ ในทวีปเอเชีย
          จากข้อมูลสภาพปัจจุบันและการจัดอันดับด้านโครงสร้างพื้นฐานและสิ่งอำนวยความสะดวก แสดงให้เห็นว่ากรุงเทพฯ ยังมีบริการในด้านดังกล่าวด้อยกว่ามหานครอื่นๆ ในทวีปเอเชียค่อนข้างมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งด้านการคมนาคมขนส่งและสาธารณูปโภค ดังนั้น จึงได้ตั้งเป้าหมายในการพัฒนาให้กรุงเทพฯ มีค่าดัชนี
ไม่ต่ำกว่าร้อยละ 90 ซึ่งจะเทียบเคียงได้กับมหานครชั้นนำอย่างโซล เวลลิงตัน โอคแลนด์ และเซินเจิ้น โดยผ่านการพัฒนาตามยุทธศาสตร์ที่ 1 “พัฒนาโครงสร้างพื้นฐานแบบบูรณาการเพื่อการมุ่งสู่การเป็นศูนย์กลางภูมิภาค” โดยให้ความสำคัญกับด้านการขนส่งและสื่อสาร ที่จะช่วยเพิ่มค่าดัชนีในด้านโครงข่ายถนน ระบบขนส่งมวลชน และระบบโทรคมนาคม ซึ่งเป็นจุดอ่อนของกรุงเทพฯ เป็นอย่างมากในปัจจุบัน
 
 
ที่มา : แผนพัฒนากรุงเทพมหานครระยะ 12 ปี (พ.ศ. 2552-2563) กรุงเทพฯ มหานครแห่งความน่าอยู่อย่างยั่งยืน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
การจัดอันดับด้านคุณภาพโครงสร้างพื้นฐานโดย The Economist Intelligence Unit (EIU)
 

เมือง	ค่าดัชนี (ร้อยละ)	เครือข่ายถนน	ขนส่งมวลชน	คมนาคมระหว่างประเทศ	อาคารบ้านเรือน	พลังงาน	น้ำ	ระบบ โทรคมนาคม
สิงคโปร์	100	4	4	4	4	4	4	4
เมลเบิร์น	100	4	4	4	4	4	4	4
ซิดนีย์	100	4	4	4	4	4	4	4
ฮ่องกง	96	3	4	4	4	4	4	4
โอซาก้า	96	4	3	4	4	4	4	4
โตเกียว	96	4	3	4	4	4	4	4
โซล	93	3	3	4	4	4	4	4
เวลลิงตัน	93	4	3	4	4	4	4	4
โอคแลนด์	89	3	3	3	3	4	4	4
เซินเจิ้น	89	2	2	4	4	3	4	3
กวางเจา	82	3	2	4	4	4	3	3
ไทเป	79	3	2	4	3	3	2	4
กัวลาลัมเปอร์	77	3	1	4	4	3	2	3
เซี่ยงไฮ้	77	2	2	3	4	3	4	3
เทียนสิน	77	2	2	3	4	3	4	3
กรุงเทพฯ	64	1	2	3	3	3	4	2
มะนิลา	62	2	1	3	2	3	3	3

ที่มา : EIU Urban Livability Survey, 2006.
การจัดอันดับด้านคุณภาพโครงสร้างพื้นฐานโดย EIU แสดงให้เห็นว่า กรุงเทพฯ ถูกประเมินที่ระดับคะแนนร้อยละ 64 ในขณะที่ค่ากลางของเมืองต่างๆ ในทวีปเอเชียมีระดับคะแนนอยู่ที่ร้อยละ 75 แสดงว่าจะต้องมีการพัฒนาและปรับปรุงโครงสร้างพื้นฐานของกรุงเทพฯ เพื่อให้สามารถสนับสนุนวิสัยทัศน์การเป็นมหานครน่าอยู่อย่างยั่งยืนอย่างเหมาะสม ซึ่งจะต้องอาศัยโครงสร้างพื้นฐานที่มีประสิทธิภาพ ประสิทธิผล และใช้เทคโนโลยีอันทันสมัย
 
ที่มา : แผนพัฒนากรุงเทพมหานครระยะ 12 ปี (พ.ศ. 2552-2563) กรุงเทพฯ มหานครแห่งความน่าอยู่อย่างยั่งยืน